hayat başlıyor...

hatırlıyorum ilk yarışımı....
3 aylıktımbu yarışı kazanamazsan yaşatmazlar adamı
bu yarışı kazanrsan yaşama hakkını belgeleyen bir diploma verecekler dediler
ve mecburen girdim bu yarşın içine
milyonlarca belkide milyarlarca insan vardı bu yarışta
bende yerimi aldım...100 metre engelli dediler bana..
inandım birşeyin üzerinden atlayıp
kazanırım ne varki diye geçirdim içimden
ve beklemediğim bir anda gelen düdük sesiyle başladık koşmaya
koştum...koştum.....sonra ilk engeli gördüm karşımda
üzerinden atlamak için zıpladım ama ne fayda düştüm....
kalkarken gözme engelin arkasındaki bir yazı ilişti
YALAN
allah allaha deyip devam ettimkoştum...koştum....sonra ikinci engel...
yine atlamaya çalıştımyine düştüm
kalkarken yine bir yazı gördüm
GÜVEN
garip gelmeye başlamıştım bu yazılar ama durmadım devam ettim koştum...koştum...
karşımda üçüncü engel ben yine atlamaya çalışıyorum..
yine düşüyorumbu sefer engelin arkasında şu yazıyı görüyorum
MASUMİYET
böyle onlarca engel ve onlarca düşüşten sonra bitiyor yarış
hiçbir engelden atlayamadım ama yine de bitirdim yarışı
yarışın son noktasında benle yarışan insanları görüyorum herkes mutlu...sevinçli
herkesin elinde yaşam diploması şaşırıyorum...sonra birine soruyorum durumu....
orada bir başına duran kızıl saçlı beyaz tenli biri
o da hakemmiş sonradan öğreniyorumya
bakarmısınız ben diplomamı nereden alıcam bana yardımcı olurmusunuz diyorum
karşılık veriyor o hoş bakışlarıyla
evlat sen kayıpettin...kazanamadın diyor.
itiraz ediyorum...
boşa çırpınma sen hiçbir engeli atlayamadın ki eğer birini dahi atlamış olsaydın sende kazanacaktın
diyor bana...üzülüyorum....yaşama diplomamı alamıyorum...sonra eliyle bana işaret ediyor bu hakem
bir tabutu gösteriyor...yöneliyorum ve içine giriyorum tabutun
yaşayamadık...bari ölelim....