Kukla

bir oyunmuş bu...ben kuklacıyı sanmışım kendimi..kandırılmışım yani

evet bir oyundu bu...sahne ve seyirciler vardı...
bir kuklacı,birde kukla...
herşey hazırdı...oyuna başlamak için..
tam oyuna başlanacağı sırada kukla ipleri kopardı...
hemde bu son,asla kuklacıya yamuk yok dedikten sonra
kuklacı inanmıştı..çünkü yalan söyleseydi kuklann burnu uzayacaktı..
kuklanın burnu uzamadı..kuklacı inandı...

yine birgece sahneye çıkacaklardı..kuklacı seslendi kuklaya
hadi gel gösteri başlıyor
kukla cevpa verdi:
sen şu ipleri tut geliyorum
kuklacı ellerinde ipler sahneye doğru yürüdü
perdenin arkasına geldi...
birden perde açıldı...alkışlar kulaklarında yankılandı
aklında ise bir düşünce vardı:
iyi de kukla yokki
bunlar görmüyolar mı kuklanın olmadığını neyi alkışlıyolar...
kısa bir süre sonra aklındaki bu soruya cevap buldu
ellerindeki ipler hareket etmeye,elleri ise istemsiz bir şekilde sallanmaya başladı
kuklacı iplerin uzantısına baktı..kafasını kaldırdı..
yukarıda kukla...şaşırdı..
ama anlaması kısa sürmedi...kukla kuklacı olmuş
kendisi ise kukla...